روایت بومی و اجتماعی از چهار میثاق
۱. کلام، سازنده یا ویران‌گر اجتماع
در فرهنگ ایرانی، غیبت و شایعه متداول است. میثاق اول می‌گوید اگر با کلامت مردم را زخمی می‌کنی، خود را هم ویران می‌کنی. اگر با زبانت صداقت، محبت یا حقیقت را منتشر کنی، مثل روشن کردن چراغی در تاریکی‌ست. جامعه‌ای که زبانش سالم باشد، روابطش هم سالم می‌شود.

۲. از رنج شخصی نکن؛ دیگران تو نیستند
چقدر پیش آمده که قضاوت دیگران تو را دلسرد کند؟ پدری که به فرزندش می‌گوید: «چرا مثل فلانی نیستی؟» یا مدیری که عملکردت را زیر سؤال می‌برد. این‌ها همیشه درباره تو نیست. میثاق دوم می‌گوید: درد را حمل نکن. آن‌ها فقط تصویری از درون خود را نمایش می‌دهند.

۳. سوءتفاهم؛ دشمن رابطه
در روابط زناشویی، خانوادگی یا دوستی، بسیاری از دردها از فرضیات اشتباه می‌آید. زن فکر می‌کند شوهرش بی‌احساس شده، چون گل نخریده. شوهر فکر می‌کند همسرش دیگر قدردان نیست. این میثاق می‌گوید: حرف بزنید، شفاف بپرسید، برداشت نکنید. جامعه‌ای سالم است که اعضایش گفت‌وگو کنند، نه حدس بزنند.

۴. با وجدان کار کن، نه با رقابت کور
کارمند، دانشجو، کارگر یا معلم، اگر فقط به نتیجه فکر کند، ممکن است فرسوده شود. اما اگر هدفش «نهایت تلاش با شرافت» باشد، حتی شکست هم دردناک نیست. این میثاق یعنی: مسئولیت بپذیر، اما خود را با دیگران مقایسه نکن. رضایت از خویشتن، از تلاش صادقانه می‌آید.